bajka o wilczycy i łuczniku

rozpowiadano ostatnio w okolicy
plotkę o dzikiej, krwiożerczej wilczycy,
coś o jej ślepiach, jak węgle jarzących
i kłach, posoką ociekających..

jeszcze o pazurach gigantycznych rozmiarów,
głosie, do żadnego zwierza niepodobnym,
o nienaturalnie ogromnej posturze
i wyjątkowo parszywej naturze..

przed zachodem stada do wioski zganiano,
drzwi zamykano i ryglowano,
nikt nie śmiał czoła stawić wilczycy,
więc łucznika wezwano - prosto ze stolicy,

znanego łowcę i obieżyświata
o smukłej dłoni i sokolim wzroku,
by umiał ją dostrzec pośród ciemności
i strzałę jej posłać, gdy wyjdzie po zmroku..

zanurzył się łucznik w leśne ostępy,
gdy tylko słońce zniknęło w szuwarach,
ostrożnie i cicho stopy stawiając,
by nie dać znaku o swoich zamiarach..

usłyszał ją pierwej, niżeli zobaczył,
głos bardziej żałosny, niż przerażający,
pieśń o samotności wyła do księżyca
na zwalonym dębie - leśna żałobnica..

zamarło serce dzielnego łowcy
- pieśń jej bez słów mu dotarła do duszy,
gdy z pnia zeskoczyła, powoli zbliżając
w swym oniemieniu nawet się nie ruszył..

..................................

nikt już nie ujrzał ponownie przybysza,
a i o bestii wkrótce zapomniano,
odeszli rankiem - łucznik i ona,
jarzącym wzrokiem w niego wpatrzona..

morał tej bajki sam się nasuwa: (podpowiedź to dla tych, co teraz czytają) nie każdy tak wstrętny, jak się czasem zdaje, a samotnicy niech się razem trzymają..

autor

ash

Napisany: 2006-06-12 Dodano: 2006-06-12 20:10:11

Ten wiersz przeczytano 1416 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Ciepły Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie