Bawiąc na niewyprawionym balu

...pośród stołów tysiąca zastawionych...

Łapiąc za łyżkę kroić chleb życia,
pragnąc tego co poza zasięgiem rąk jest,
kamieniami wciąż mącić nieskalaną wodę,
chcąc osiągnąć niezamierzony efekt,
Topiąc się w piasku rozrzucać wodę,
tworząc to nowe formy metafilozofii,
wzlatując ponad poziomy umysłu,
szukając siebie tam, gdzie puste ściany,

Pośród pustych mieszkań przeżywać bale,
w drogich garniturach podejmować gości,
bawiąc się samemu zabawiać doskonale,
tworząc ferie barw na nieistniejących oknach,
Od szykownych potraw uginające się stoliki,
czekają na chwile gdy ktoś podniesie talerz,
w nerwowym głodzie zapomni swych manier,
unosząc wysoko ponad głowę swą szablę,

Puste krzesła czekają na szykownych gości,
lecz nikt z nich się nie zjawi tam nigdy,
bo brak korzyści odstrasza wciąż innych,
bo nie ma już w świecie przyjaciół do stypy,
I tak płynie to podłe widowisko,
choć wciąż w tłumie to płynie samotnie,
nie ważne jaki wiatr na morzu wieje,
ważne by jednak nie zagubić tam siebie,

Szukając miłości tylko spotkasz zawód,
odnajdziesz tylko krew, pot i łzy,
truciznę serca co miłość sama Ci poda,
byś to co jej oddał w końcu co ona pragnie,
I choćbyś eony studiował życie,
ono i tak zaskoczy Cię czymś nowym,
tym co niespotykane pośród poznanego,
i tym czego umysł szeroki pojąć nie może,

Nie czas jednak myśleć o ludzkiej pokorze,
błagać życie by zmieniło swą brutalną prostotę,
by co logiczne logicznym być zaczęło,
by łódź po wodzie sunęła, a nie po mokrym piasku,
Bo co się kiedyś skończyło to się nie zaczęło,
a jeśli nie zaczęło to skończyć się nie mogło,
jeśli nie mogło zacząć to nigdy nie istniało,
a życie istnieje, tyle że jest nielogiczne.

...odnaleźć swoje puste krzesło...

autor

Sidney

Napisany: 2008-05-11 Dodano: 2008-12-08 01:34:49

Ten wiersz przeczytano 731 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie