Bercia / proza/

Z cyklu wspomnienia część 2

Rodzice odpoczywali po niedzielnym
obiedzie,kiedy Bercia z braćmi wbiegli
do izby, aby powiadomić ich o pożarze. Pali się- krzyknęła dziewczynka. Ojciec zerwał się
na równe nogi i wybiegł przed dom,
zdążył tylko wrzasnąć- coś ty znów
nawywijała chadro- tak nazywał Bercię,
gdy był zły.
Iskry ognia opadały na słomiany dach.
Przybiegli sąsiedzi i pomagali
przy gaszeniu. Wyrzucali wszystko
z domu, wypuścili zwierzęta.
Ciocia Zosia zabrała braci Berci,
a ona sama przyglądała się płacząc
i drżąc, bojąc się ojca, który
podejrzewał ją o podpalenie.
Zaczęła się modlić jak ją nauczyła babcia Antosia, prosząc Mateńkę,
żeby znaleźli sprawcę podpalenia,
w innym przypadku, czekało ją lanie
wojskowym pasem.
Matula wyniosła obraz Św. Agaty,
kierując jej twarz w stronę ognia.
Nagle stał się cud! Ogień jakby
niewidzialna ręka przeniosła
na drugą stronę płota, gdzie
nie było zabudowań...
Okazało się, ogień rozniecił
wnuk sąsiadów.
Minęło trochę czasu, gdy
w niedzielne popołudnie, matula
wysłała Bercię do stodoły po węgiel.
Gdy już było pełne ciężkie wiadro
i miała wracać do domu, zobaczyła
kobietę stojącą obok niej,
ubrana była w niebieski płaszcz.
Zdawało się, że świeci blaskiem
jak gwiazdy na niebie.
Uśmiechnęła się do dziewczynki,
wyciągnęła dłonie i powiedziała...

jeśli się podoba będzie c.d...

autor

saba

Napisany: 2000-02-20 Dodano: 2014-02-20 18:43:49

Ten wiersz przeczytano 1670 razy

Oddanych głosów: 46

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie