Bezimienni

My, tacy bezimienni,
Wciąż tacy sami, zagubieni,
Szukamy miejsca dla siebie,
By mieć je również w niebie.

Czas wciąż, bezimiennych goni,
Nawet na chwilę nie stanie, ni sekundy nie uroni.
Wciąż tylko na przód i do przodu
Nie zostać w tyle, byle nie za młodu.

Być od innych lepszym,
Oto prawo rządzące światem tym.
Wola z góry bezimiennym narzucana,
Z czego rada, bezimiennych gromada.
Skazani zawsze na siebie,
Niczym gwiazdy na niebie.

Start, a chociaż mety nie widać,
Każdy do niej pędzi.
To nie wyścig, nie da się wygrać,
Lecz każdy chce być najlepszym i kręci.

Każdy ma metę gdzie indziej,
Na końcu się wszystko okaże.
Kto może, pędzi do niej,
Do śmierci, a ona nagrodzi lub ukaże.

autor

adibart

Dodano: 2005-04-13 17:59:18

Ten wiersz przeczytano 430 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie