bezradnie

Byłam świeża i rumiana,
A mój pan, najchętniej z rana
Leciusieńko nagniatając
Wiedział jak ma się mną zająć.

Kiedyś... nie miał apetytu
Do wieczora, bez zachwytu
Mimowolnie, zwiędłam cała
Ż żalu, że nie smakowałam.

Nie tłumacząc, nic nie winnej
Kładł tuż obok, młodsze, inne
Mnie odpychał ciągle dalej,
A ja schłam w bezradnym szale.

W końcu rzekł: - już nie ma rady
Schowam ciebie do szuflady,
Już nie jesteś wiele warta,
Będzie z ciebie bułka tarta.

autor

Alicja

Napisany: 2004-07-26 Dodano: 2005-07-11 00:00:46

Ten wiersz przeczytano 526 razy

Oddanych głosów: 49

Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie