Bezustanny upadek

To stało się powoli.
Bo wiedziałem, że Cię zraniłem.
A Twój ból rozprzestrzeniał się po ciele.
Zalewając sennie. Skutecznie infekując cały krwiobieg.

Przez chwilę się bałem.
Że Cię złamałem zupełnie.
Jak kość, która pęka na pół w wypadku samochodowym.
Wystarczy na to sekunda.
Jedno znaczące słowo.
By serce zapadło w śpiączkę.
I odmówiło, żeby kochać.

Wiem, potrzebowałaś mnie, bym Cię naprawił.
Trzymając Twoje pogruchotane myśli w ramionach.
Ale uwierz mi, powinnaś chcieć, abym Cię po prostu kochał.
Podczas gdy Ty postarasz się pokochać.
I naprawić samą siebie.

autor

Andie122

Napisany: 2014-10-04 Dodano: 2014-10-04 12:07:51

Ten wiersz przeczytano 521 razy

Oddanych głosów: 4

Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie