BÓG?

W samotności tłumu, gniew gorzkim szeptem wzdycha,
Krzyczy w mej duszy, jakby burza ją miała rozszarpać.
Nimfoludzkie tłumy, w nikczemnościach skryte,
W zatrutych sercach, gniew do Boga płonie nieokiełznane.

W rzekach łez tonę, odrzucony przez Twe dłonie,
Przeklęty w tej pustce, gdzie moje wołanie ginie w mrokach nocy.
Czyż nie widzisz, o Panie, jak serce we mnie płacze?
W toczącym się piekle samotności, Bóg twój przecież zasłonił twarze.

A więc gniewem płonę, jak rozżarzony węgiel,
Diabeł w mej duszy tętent bije, grzesznikowych pokus chwyta mnie szereg.
Pakt zawarłem z ciemnością, by wypełnić pustkę serca,
Choć wiedziałem, że to tylko rozpaczliwe łudztwo, nie święta ofiara.

Płomienie mej duszy wypluwają przekleństwa w niebo,
Boga klątwy dosięgają, jak kły bestii bezlitosnej moc.
Wybrany, ale przez Ciebie odrzucony,
W mej samotności w tłumie, gniewem do Ciebie zatruwam słowa swego języka.

Czy istnienie Twoje to tylko sen beznadziejny?
Czy istnienie Twoje to tylko iluzja, w której grzeszne dusze płoną wieczną?
Pakt z diabłem zawarty, by łaskę od Ciebie osiągnąć,
Lecz czy miłość prawdziwa, czy to tylko demonów gra?

A więc w tłumie samotności, gniewem zaciemniony,
Szukam sensu i odczuć, nieprzebytych jeszcze ścieżek wiodących wciąż do Ciebie.
Niech gniew mój płonie jak piekielne płomienie,
A dusza mej istoty, w tej mrocznej podróży, nadzieję odnajdzie w świętych metaforach swego istnienia.

_______

W gąszczu tłumu, samotność mą duszę owija,
Wśród wrzasku i szumu, nikczemna bliskość wyłudza.
Oblana zimnym deszczem, skrzętnie kryję swą tęsknotę,
W otchłani zapomnienia zagubiony, cierpienia zaklęty.

Pragnienie miłości rozpaczliwie się wzdycha,
Lecz w zgubnym tłumie, nie ma dla niego miejsca.
Wśród czarnych twarzy i obojętnych spojrzeń,
Ginie mej duszy głos, uwięziony w śmiercią myśli więzieniu.

Wiarę w Boga wyrzucam jak starą, zardzewiałą monetę,
Czyż On istnieje, gdy samotność wokół mnie buzuje?
Odrzucony przez los, na samotność skazany,
W rozpaczliwym tańcu pustki me serce się płacze.

Ciemność wokół mnie płonie, jak smolisty płaszcz nocy,
Bóg, jeśli jest, na bezlitosne łono zapomniał mnie spuścić.
Tłum okrutny i zjadliwy, pochłania me istnienie,
W tej mrocznej rzeczywistości, dusza moja tonie.

Samotność w tłumie jest jak strzępka czarnego welonu,
Gdzieś między cieniami istnieje ta miłość, tęsknota niezgłębiona.
Lecz jakże mam ją znaleźć, gdy całe otoczenie to pustka?
Wszelkie nadzieje gaśnie, a serce tkwi w bezdennej głusze.

Oto wędruję przez życie, znużony i pogubiony,
Szukając wybawienia od mroku, by serce było ożywione.
Lecz czy istnieje droga, która wyzwoli mnie z tej samotności?
Czyż miłość nie jest tylko iluzją, która budzi złudzenia w naszych istnieniach?

Oczy moje patrzą w dali, w poszukiwaniu światła,
Lecz nadzieja jest mglistym obrazem, bezgranicznym jak pragnienie zgasła.
W samotności tłumu, zatracam się bezpowrotnie,
A dusza moja płacze, choć nie wierzę już w Boga miłosiernego.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2023-06-16 Dodano: 2023-06-16 09:08:21

Ten wiersz przeczytano 498 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Monolog Klimat Mroczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie