Boże, upadam

Batory, statku jedyny dokąd kierujesz swój rejs...

Maleńką sypialnię dzieliłam z kuzynką Leona.
Moja towarzyszka niedoli Aniela lubiła kontrolować moje listy i dokumenty.
Nasi mężowie znali się w Polsce i jeździli razem na podrywy. Mąż Anieli jako taksiarz, a mój jako jego pasażer.
Pewnego dnia Aniela otrzymała list od swojego męża. Po przeczytaniu podarła go na kawałki i rzuciła do kosza. Rano pojechała na farmę a ja zostałam w domu, by sprzątać, prać i gotować. To miało trwać pół roku za sponsorowanie.
Właściciel domu, mój sponsor z żoną, dziećmi, babcią i ojcem mieszkali na piętrze.
Rysia z Leonem i dziećmi oraz z dwiemia niepełnosprawnymi kobietami i my dwie emigrantki mieszkaliśmy w piwnicy. Łacznie było nas 15 osób, plus osiem psów, dwa koty i wstrętna papuga.
Modliłam się gorąco, by dobry Bóg jak najszybciej sprawił, abym otrzymała upragnione dokumenty na pobyt stały, pracę i leczenie.
Zapytałam Anielę, co słychać w Polsce. Powiedziała mi, że jej mąż nic nie pisze.
Wyrzucając śmieci zwróciłam uwagę na podarty list Anieli. Ogarnęła mnie ciekawość. Posklejałam i wyczytałam: kochana Anielko! Jestem zdrowy. Mam już stan zerowy obu domów.
Mąż Broni winien mi 180 tyś.zł. za podwożenie go do pewnej baby. Czeka, że Bronia wyśle mu pieniądze. Rozwalił Ładę, sprzedał Żuka, Sprzedał przyczepy, wszystko z chlewów, garażu i domu. Jeździ z babami na wczasy. Dom stoi otworem, ludzie pokradli drzwi, grzejniki popękane, ktoś palił w domu ognisko. Szyby w oknach wybite. Demolka. Na polu Broni ludzie zrobili wysypisko śmieci, a olszynę 4 ha doszczętnie wycięli na opał. Najmłodszego syna przygarnęła babcia i wysłała do pracy. Starszy syn studiuje. Dwoje starszych dzieci tu nie przyjeżdżają. Siostrę Broni tą kalekę oddano do Domu Opieki Społecznej. Nie mów jej o tym, bo dostanie zawału.
Kilka razy czytałam ten list i nie mogłam wstać. To był dorobek mojego całego życia. Co robić?
Wróciła bym do kraju, ale nie miałam pieniędzy. Zbieranie i tłumaczenie dokumentów pachłaniało sporo czasu i pieniędzy.
Każdy dzień był dla mnie piekłem, odgarniał mnie lęk. Wysokie ciścienie, menopauza i praca ponad siły wykańczały mnie. W pracy mdlałam.
- Kogo ty mi tu przywiozłeś? Zabieraj ją gdzie chcesz! Ja nie chcę, żeby ona tu umarła, nie chcę kłopotu. Zabieraj ją - wrzeszczała Rysia do Leona. Po powrocie do domu rzuciła w Leona wielką kryształową popielnicą, która odłamkami pokaleczyła mi nogi.
Byłam ogromnie zdziwiona, że kryształ może się tak na drobno i doszczętnie rozpaść, /jak mój dorobek całego życia/.

Kochani, czy pisać dalej, czy Was to ciekawi.

autor

bronislawa.piasecka

Napisany: 2015-11-04 Dodano: 2015-11-04 10:59:06

Ten wiersz przeczytano 2611 razy

Oddanych głosów: 54

Rodzaj Bez rymów Klimat Dramatyczny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie