BROSZKA

Jestem taki zakochany - mam przecież drugą połówkę.
Więc posprzątam, ugotuję- ucałuję w rączkę w główkę.
Jestem taki szczęśliwy- jakże przecież może być inaczej.
Więc wypiorę, wyprasuję- wino woli sączyć raczej.

Jaka zgodna jest z nas para - i nie ważne są różnice.
Przecież razem już mieszkamy- więc żyjemy wciąż jej życiem.
Zaprosiła znów znajomych - przygotuję im kolację.
Kiedy mówi wciąż o sobie - przytakuję gdyż ma rację.

Ciągle słucham swej miłości - wiedzę ma wszak tylko ona.
Nie daj Boże wtrącić słowo - siłą głosu mnie pokona.
Na wesoło czas spędzamy- ona śpi ja pracuję.
Ona jest wręcz idealna- i niczego nie żałuję.

Jakże dobrze jest nam razem - kiedy spełniam jej marzenia.
Czuję ogrom szczęśliwości kiedy- nie mam nic do powiedzenia.
Chyba to jest przeznaczenie - myślę pijąc kawę gorzką.
Ona jest jak piękna suknia - ja dodatkiem zwykłą broszką.

autor

Buc

Napisany: 2010-05-01 Dodano: 2010-05-01 19:25:24

Ten wiersz przeczytano 708 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Satyra Klimat Pesymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie