Brud

Gdy byłem mały,lubiłem
bawić się w mokrym piasku.
Wpijałem się w niego chciwymi rękoma,
zasypując niedopowiedziane historie
pozamiatanych pod dywan spojrzeń.
Wtedy jeszcze nazywałem to inaczej, ale
moja mama już wiedziała,
że brud za paznokciami nie wróży
nic dobrego.

Czyściła je cierpliwie,
wysublimowanymi tyradami,
zawiłych zmartwień i niepewności
zamkniętych w proste słowa.
Zabawne...do dziś nazywam to
niepotrzebnym krzykiem.

Głupi! Krzyk to też brud.
Schowany tylko za werbalizowanymi
(zupełnie bez nut!),
tak zwiewnymi, zdawałoby się, sekundami
przetrawionego powietrza.

Teraz mówią mi, że jestem dorosły
(może by tak spoważnieć?)
A ja utożsamiam to z błotem
przeinaczonych, porozrzucanych w idealnym
porządku, wartości piaskownicy.
To moje! Twoje zabawki są gorsze!
I tylko czujemy na twarzy żrącą ślinę
zgubionego, gdzieś między wdechem, a
drżeniem dłoni, prostego człowieczeństwa.

Czasem udaje mi się zetrzeć odrobinę,
całej tej "przebojowości", z pozlepianych oczu
i wydaje mi się, że tam, w górze, faktycznie
jest czyste niebo.
Zabawne, że tak niewiele potrzeba nam do
pustej rozpaczy nad ckliwą codziennością.

Głupi! To utopia!
Przecież i tak nie zmienisz nic,
poza tym, że przez chwilę spopielone
płuca odetchną czymś więcej niż oparami wódki
i pustej ironii.
(A może warto?)


Pewnie za jakiś czas przysypią mnie
brudem swoich smutków, zarzucą kurzem
łez skraplających się w ciąg cierpiących
swoją słabością kwiatów. A ja? Ja chcę tylko przez
moment, dłuższy niż mrugnięcie, zobaczyć człowieka
z niepoplamioną sosem codzienności duszą.
(zanim...)

Głupi!

autor

osobiesam

Napisany: 2008-12-12 Dodano: 2008-12-12 15:49:24

Ten wiersz przeczytano 853 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie