Cała gama tragedii ...

Klapa pianina leniwie odsłania przed nami swoje wnętrze
Usta rozchylają się, struny zaczynają niemo drżeć
Lecz to jeszcze nie czas, by wydobyć dźwięk
Błyszczące, białe klawisze
niczym łzy czekają na odpowiedni moment by zabrzmieć
Metronom cichutko brzęczy,
Potrzebuje Ciebie byś pomógł mu w podbiciu właściwego rytmu.
Palce leniwie rozgrzewają się,
Nerwowo przesuwając się po spragnionych dotyku klawiszach,
na każdym namalowane jest jedno zapisane wspomnienie
Łapczywie chwytają całą oktawę
Od C1 do C2
Poprzez D, jak Twój Dotyk
Który codziennie powraca
w postaci marzeń sennych
Mijając Fis, tą Filozofię,
która wielokrotnie prowadziła mnie na manowce
moich własnych idei
Kończąc na A, moje wspaniałe Aktorstwo,
Perfekcyjnie zakrywające to, czego pragnę najbardziej

Cała gama tragedii

Lewa ręka powoli przygotowuje się do zagrania początkowego akordu
A może to akord końcowy?
W końcu nikt nie wie,
Jak długo będzie brzmieć ta melodia
Trzy palce uderzają trzy historie
Te połączenie DFisA
Powstaje najsmutniejszy akord
W całej kronice mojego życia

Prawa ręka po omacku szuka
jednego dźwięku, wmieszanego w inne,
Tak samo brzmiące zdania
Aż nagle jeden palec zdecydowanie uderza w H
- bo to Historia
mojego cudownego upadku ...

autor

asiula_90

Napisany: 2006-12-29 Dodano: 2007-01-24 12:12:10

Ten wiersz przeczytano 499 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie