Całunem owinięta

Prześcieradło już przemokło
deszczem skroplonym z twoich włosów,
co leżą bezwładnie na poduszce
z pierwotnego haftu.
Odcisk ciała przelotnie wieńczonego
pocałunkami z ust moich,
robi za całun,
który założę na siebie,
chcąc czuć Twoją bliskość,
nawet przykryta deską
z gwoźdźmi nieśmiertelności.
Nocą,gdy gwiazdy
me okno powitają blaskiem
swym odbitym
i będą me oczy kłuć.
Samotna,owinięta
twym piętnem,
będę wyła do księżyca,
wróć...

Całun już nie wystarcza...

autor

niedoceniona

Napisany: 2007-02-21 Dodano: 2007-02-22 13:38:45

Ten wiersz przeczytano 762 razy

Oddanych głosów: 73

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Ciało

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie