C.d.n.

Smutek to plama na duszy mej,
A szczęście to we mnie kwiaty.
Oddałem mój umysł pod panowanie jej
I wegetowałem przez kilka laty.

Zakwitłem teraz,
Umysł mój się obudził,
Poczułem potop myśli naraz
I zrozumiałem, żem ten żar ostudził.

Nareszcie! Most przed sobą spaliłem.
Most, po którym stąpać próbowałem.
I choć duszę i umysł za bezcen odkupiłem,
Dałem za nie wszystko co miałem.

Szanuję Tych, co pustkę rozczarowania poznali,
A oczy swe deszczem łez zalali.
Teraz lepszego jutra oczekują
I jak ja kiedyś wegetują.

autor

wranio

Dodano: 2005-09-19 22:36:43

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie