Chaos

bezcelowe to moje błądzenie:
ręką jedną na czole robię półksiężyc
drugą gładzę fałdę na mej skroni
celem nie jest sama w sobie obserwacja
kometa przemierza otchłań ogon gubiąc w locie
galaktyka zmienia swoje położenie
niezmierzone są wyroki Boskie:
ten sam dzień dzisiejszy staje się wczorajszym
pasie się ochota by dosięgnąć nieba
zakładając że istnieje jeszcze raj na ziemi
może w jakimś gąszczu znajdzie się drogowskaz ?
„tędy proszę” – weź tobołek i rusz w drogę

biegiem szepnij coś ochocie żeby się nie spasła
trzeba ją zachować na lepszą okazję
cztery okrążenia wokół dzikiej galaktyki
siedemdziesiąt twych oddechów na minutę
zasapany ale w drodze spójrz w horyzont:
cienka linia – prosta filozofia
gdzieś w przestrzeni krąży wieść o tobie
o tym który patrząc na horyzont westchnął:
„życia mi nie starczy siły wnet opadną
kłamcą ten kto wskazał drogę sił niewartą”

Bo chaosem życie jest człowieka...

autor

BaskaCzyliJa

Dodano: 2007-07-02 07:53:27

Ten wiersz przeczytano 516 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie