W chłodzie codzienności

I znów pokaleczyłam palce
znowu pobrudziłam się krwią
kolejny raz mnie zabolało

Dobrze mi tak
Sama potłukłam swoje lustro
Zimne i twarde
Okryte mgiełką obłudy
lśniące kłamstwem
Zbudowane z heretycznych marzeń
Ze srebrnych snów które nie mogą się spełnić

Sama zdeptałam kawałki zwierciadła
sama plułam w odbicie swoich oczu
sama będę ponosić karę za bycie po prostu sobą

Mea culpa
Mea maxima culpa

Ale nie moją winą to
że w żadnym z odłamków lustra
nie było odbicia Nieba.

autor

Claire Verite

Napisany: 2005-01-22 Dodano: 2005-04-28 17:24:09

Ten wiersz przeczytano 636 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie