choć lub jestem znów

i znów tu jestem, wokół wszyscy są dla mnie kosmitami,
bo codzień przeciskam się pomiędzy nowymi planetami,
dzisiaj jestem na mlecznej drocze, z której robię kakao,
piję je, a z uderzeń morderczych komet wychodzę cało,
powiedz jaki kosmos jest tak ciemny by nie oświetlać miast,
jaka ciemność jest tak ciemna by nie widzieć na niej gwiazd,
nie wiem ...,
choć mam aż dwie głowy, żadną nie potrafię myśleć,
choć mam już wszystko, wciąż muszę czegoś chcieć,
choć mam pięc par oczu, nadal jestem tutaj ślepcem,
choć mój brzuch jest pełny, jeszcze troszkeczkę zjem,

i znów tu jestem, za mną gromada zielonych ludzików,
a przy moim łóżku miliony dzwoniących tak budzików,
może oliczają moment odpalenia debilopodobnej rakiety,
a może czas do przelotu niby mądrej, wiedzowej komety,
jaka pusta wizieła mnie z ziemi aż do odchłani ludzkich rąk,
jaka pusta jest tak pusta by nie mogła uciec szybko stąd,
nie wiem...,
choć mam aż dwie głowy, żadną nie potrafię myśleć,
choć mam już wszystko, wciąż muszę czegoś chcieć,
choć mam pięc par oczu, nadal jestem tutaj ślepcem,
choć mój brzuch jest pełny, jeszcze troszkeczkę zjem,

autor

mrowiskoszczurów

Napisany: 2008-01-18 Dodano: 2008-01-18 23:14:33

Ten wiersz przeczytano 672 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie