ciągle się uczymy
a ty mnie kochaj skarbie
tak jak potrafisz czule
ucz mnie miłości pięknej
co w sercu nie w rozumie
wiem gdy życie doskwiera
nie widać światła w mroku
warto komuś zaufać
aby zachować spokój
możliwe razem będzie
raźniej iść po tej drodze
tylko mi podaj rękę
nie daj się zgnębić trwodze
cierpliwie ciągle tłumacz
że warto być człowiekiem
jeszcze że kogoś kochać
nie jest tak wielkim grzechem
banalne prawdy mówię
sto razy już ograne
nic nowego pod słońcem
od wieków po wieki amen
Komentarze (4)
ciekawie napisany wiersz pozdrawiam ;)
...ale prawdziwe i zgrabnie napisane :)
Ciekawie napisane... dobre rymy, pozdrawiam :)
może banalne, ale zawsze aktualne. pozdrawiam ciepło
:)