Ciało i dusza
Żeby się wszystkim nie wydawało,
że tylko ważne jest w życiu ciało,
to Bóg z miłości laty dawnymi,
dał duszę byśmy byli dobrymi.
Miejmy świadomość, że ta powłoka,
to tylko obraz ludzkiego oka,
co często swoim wyglądem zwodzi
i rzadko tym jest za co uchodzi.
A co się dzieje, gdy człek umiera,
czy Bóg tę naszą duszę zabiera,
gdzie ją ukrywa, gdy nie ma już nas,
czy również dla niej zatrzymał się czas.
Może ze śmiercią wcale nie ginie,
tylko w przestrzeni gdzieś wolno płynie,
a o to ciało wcale nie chodzi,
lecz o tę duszę co dobro rodzi…
autor
M.N.
Dodano: 2017-10-08 20:52:13
Ten wiersz przeczytano 642 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
Interesujące rozważanie Serdecznie pozdrawiam:)
chciałbym nie mieć racji, ale myślę, że duszę to
człowiek w swojej pysze sam sobie wymyślił.
ale wiersz podobas
pozdrawiam :)
Grusz-ela, rację przyznaję: ze śmiercią zostaję
Bo to dusza i kocha i się wzrusza, samo ciało to za
mało by się żyć nam chciało.
Dobra refleksja :)
Pozdrawiam :*)
/Może wraz z śmiercią wcale nie ginie/ - wraz z
śmiercią - tu bym pomyślała, bo winno byc /ze
śmiercią/.
Ale to szczegół.
Jestem na tak dla wiersza.
Pozdrawiam :)
misternie poukładane wersy z dbałością o równą ilość
sylab
ale
tu zmienioy szyk lepiej się czyta [akcent]
gdzie ją ukrywa, gdy nas już nie ma ,
tak jest na pewno a nawet więcej bo to nie ciało
zawiera duszę jak liczni sądzą a wręcz przeciwnie
ciało zawiera się w duszy
albo inaczej
ciało dla duszy jest tym co ubranie dla ciała
Bardzo, bardzo fajny, mądry wiersz o duszy człowieka.
Temat na dłuższe opowiadanie. Pozdrawiam. Miłej
nocy...
No właśnie... kto wie...
kto wie? Może tak właśnie jest, że chodzi o duszę, a
nie ciało które tak uwielbiamy...