Co podarujesz, będzie piękne
Co podarujesz, będzie piękne.
Uplotę z tego jasny ranek.
Chwil kalendarze atramentem
wypełniasz co dzień,
nieraz czarnym.
A ja na czernie i granaty
naniosę złoty blask nadziei.
Wszak najpiękniejszy krzew kolczasty,
potrafi ukłuć,
bólem przeszyć.
Co ofiarujesz, przyjmę śmiało.
Darami losu nie pogardzę.
Poskładam puzzle, by zagrało
i wszyscy mieli
z życia frajdę.
autor
magda*
Dodano: 2017-01-23 15:16:48
Ten wiersz przeczytano 951 razy
Oddanych głosów: 25
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (26)
jak zwykle pięknie
miłego dnia Magdusiu :)
Pięknie napisane. Jeżeli jest Miłość to zupełnie nie
ważne, co jest poza lub co jest jeszcze, za wyjątkiem
potomstwa, ono powinno być zawsze równie ważne.
Nie ma jak we dwoje, masz rację Magdo.
Dołączam do Tadeusza.
Dobranoc, Magdo*:)
Ślicznie, optymistycznie. Pozdrawiam Magdo:)
Piękne przesłanie w uroczym
wierszu.
Moc serdeczności Magdo:}
bardzo życiowe słowa pozdrawiam
cieszy optymizm:)
Pozdrawiam:)
Pięknie, z dużą dozą optymizmu :)
Bo choć nie zawsze słodzi,
trzeba się z życiem godzić!
Pozdrawiam!
Optymistycznie.
Pozdrawiam :)
I Okazuje się, że umiejętność składania puzzli to
rzecz niezbędna, żeby dobrze żyć. :o)
Podoba się.
Uciekło mi z komentarza, po zacytowanym fragmencie,
"nie przemawia do mnie":)
Ładnie. Optymistom żyje się łatwiej.
Ten fragment:
Wszak najpiękniejszy krzew kolczasty,
potrafi ukłuć,
bólem przeszyć." Może napisałabym np
"bo trzeba sobie jakoś radzić
i smutne chwile
rozweselić" lub inaczej.
Ale autorka najlepiej wie, jak ma wyglądać jej wiersz.
Miłego wieczoru:)
I pięknie Magdo!
Bardzo się podoba :)