Czarnoksiężnik – część 4

Przemierzałem krainę Śmierci,
szukałem w niej życia,
szukałem prawdy
- znalazłem kłamstwo, śmiech
i rozpacz.

Widziałem tych, którzy kiedyś stąpali po czaszkach,
tych którzy pluli na honor,
a którym kiedyś pokłony składano,
widziałem ich, ale nie dumnych i przystojnych
- leżeli jeden na drugim,
czułem jak pod mą stopą
kruszyły się ich kości.

Jestem Czarnoksiężnikiem,
mam pięć lat,
spłodził mnie cień,
zrodziła noc;
przed nimi tylko tajemnic nie mam.

Cokolwiek się stanie – ja będę trwał,
bo nikt nie ma władzy nad moim życiem.
Większość z nas umrze,
ale ja będę żył
- w proch się obrócą,
bo z prochu powstali.
Ja jestem z niczego – by wszystko zrozumieć,
lecz niczym nie będę.

We mnie jest to co było,
trwa,
i co będzie;
wszystko to we mnie.

Myślicie żem bogiem
- nie, ja nim nie jestem.
Wy umieracie tylko raz,
ja umieram codziennie,
lecz On każe mi żyć,
żyć każe – czy słyszysz?

Trwam daremnie w jednej chwili,
by zostawić po sobie wieki,
by zdumiewać ich serca,
by wzbudzać w nich strach
i wymuszać pytania,
na które i tak nie znajdą odpowiedzi.

Ale wszystko to daremne,
jeżeli nie znajdę,
nie odszukam,
nie odkopię,
nie zadam sobie wystarczająco dużo trudu,
nie wezwę,
nie zaufam,
nie pojmę,
nie zrozumiem,
nie ujrzę,
nie zapragnę
i nie stworzę miłości
- miłości z Tobą
- chociaż wciąż nie wiem
jak Ci na imię.

Nie odrzucę mojej czarnej szaty,
nie zetnę tych długich, ciemnych włosów,
nie cisnę moim berłem
i nie pozbędę się mrocznej mocy
do czasu kiedy Cię odnajdę,
choć czas mój umiera.

Od tamtej chwili zamknięty w pudełku
stawiam przed sobą obrazy kochania
i płaczę gdzieś w kącie - nikt mnie nie widział,
tylko noc - matka moja...
samotność poucza...

autor

Crimsoner

Dodano: 2008-05-28 17:59:58

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie