czarności kosmate

Zwiewne falbany na twym łonie kolory tracą
Gdy wstępujesz w bramy czarności kosmatych
Gdzie dusze za swe grzechy już od wieków płacą
Ty z nadzieją wkraczasz przeznaczoną właśnie dla tych
Co nadzieję już stracili na wybawienie i chwałę

Biesy przed tobą płochliwie po kątach się chowają
Zapał do matactwa i złośliwości niedługo się obruszy
Ci co serca ze złota skrywali przy twej sukni zostają
Uczepieni falban nadzieją przykryci po same uszy
I kroczysz z nimi ku bram rozstępom, ku światłom

I gdy już przekroczyć miałaś świetliste świata progi
Ten co miłości dla świata i ludzi zawsze skąpił
W krwawym spojrzeniu podciął ci jedwabne drogi
Bezpieczny odwrót twym dziatkom zastąpił

Uniosłaś ręce szybko spojrzawszy na słońce
By niebiosa gromami śmiercionośnymi zamącić
By dotknęły jego ciało ran bolesnych tysiące
By po chwili przeszkody wszelakie na drodze roztrącić
…i
Czarności kosmate zostawiłaś za sobą
Znów zagościły tam twe królestwa
Człowiecze zastępy tu wraz z tobą
Wielbiące z zapałem twoje jestestwa

autor

TomekJ82

Napisany: 2006-12-16 Dodano: 2006-12-16 13:43:18

Ten wiersz przeczytano 919 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie