Czas smutku

A w moim ogrodzie drzewa płatki gubią,
które tak się kręcą jak łzy w moich oczach,
smutki wciąż królują i po całych nocach,
spokój mego serca kęs po kęsie skubią.

Wczoraj wierna psina odeszła w zaświaty
i zgasły źrenice tak pełne miłości,
ogon też zagubił oznaki radości,
dziś na jej mogiłę wiśnie sypią kwiaty.

Pochowana w sadzie, by sen wieczny śniła,
głowę ma zwróconą na północną stronę,
zimą drzewa dadzą przed wiatrem osłonę
i naszego domu bliskość będzie czuła...

autor

M.N.

Napisany: 2019-05-03 Dodano: 2019-05-03 10:28:47

Ten wiersz przeczytano 1530 razy

Oddanych głosów: 32

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie