Cząstka. Stoi się z boku i słyszy

Listeczkiem dla Ciebie jestem, co go wiatr rozrzuci to
tu, to tam. Co go krople deszczu obić boleśnie
potrafią. Co musi upaść .Dać się strawić jesiennej
zgniliźnie - ale jestem... Świadomość bycia maleńką
cząsteczką wszechświata, cieszy, zastanawia, przeraża
wreszcie. Ja każdą z tych emocji odnalazłam w Pańskim
wierszu. Odnalazłam także coś więcej, prawdę że: "gdy
jak te liście nigdy poza siebie na cal nie wyjdziesz,
rzeczy nie odnajdziesz i nie połączysz z
niczym...zostanie tylko banał..." Pozwolę sobie
zachować ten utwór na dłużej.

Dlaczego mily autorze zabierasz nam to ostatnie
zludzenie, ze jestesmy czastka i ze stanowimy cos w
ogole? A przeciez laczymy sie razem, choc jestesmy
tymi malenkimi czasteczkami i chocby to polaczenie
stanowilo malenka czesc sekundy w porownaniu do czasu
wszechswiata. I choc to polaczenie moze nie jest takie
stabilne, mocne i spojne - ono jest przeciez. I my
rodzimy sie z owych polaczen, rodzina powstaje z
polaczen, spoleczenstwo w koncu, grupy spoleczne.
Chociazby ta nasza grupa ludzi piszacych wiersze. Moze
niedoskonala, ale istnieje. A coz to innego, jak nie
calosc, wynikajaca z polaczen owych malenkich
czasteczek? Ze wypadaja? Tak, ale w ich miejsce
wskakuja nowe.
Zgadzam sie, ze wiersz pesymistyczny, ze napisany po
mistrzowsku, ale nie zabieraj nam optymizmu. Zycie
niesie wystarczajaca ilosc goryczy, poezja otul serca
i pokaz swiatelko!

To można by do "Gnój" - Wojciecha Kuczoka,
czy "Harar" Radosława Kobierskiego dostroić, jako
podsumowanie; narzuciło mi się, bo czytałam niedawno
obie powieści - książki dobre, podobnie jak wiersz
robią pozytywne wrażenie, bardzo w moim guście.

Wow..... kolejny udany, wpapaniały wiersz. Bardzo mile
zaskoczona czasteczkami :)

Widzę kolory i nie mam wyboru, uczciwie powiedzieć
muszę, że wiersz jest piękny.

filozoficznie...tak jakoś "zmierzchowo", jesiennie...
kilka zwrotów bardzo mi się podoba: "jesteś cząstką i
całość coś znaczy,
i cząstki mają niesłychaną skłonność
do połączenia, bycia razem, trwania" - ten
szczególnie. Całość - zapięta na ostatni guzik :)

Czasem "liście się marszczą" również po zacienionej
stronie (we wnętrzu człowieka) mimo młodej słonecznej.
Dobrze, że dałeś "zwykle" (nie zawsze) w "to co na
zewnątrz, to zwykłe złudzenie" - i tak jest
wystarczająco przygnębiająco. "na cal nie wyjdziesz,
rzeczy nie odnajdziesz
i nie połączysz z niczym (ot, fantazja)" brzmi nieco
'zamazanie' (te trzy "nie" i jeszcze "niczym". -----
Piękny wiersz - zrzucenie niepomyślności na los (jakże
łatwo zapomina się piękne chwile).

wysoki poziom prezentowanego utworu sprawia ze w sumie
nie potrafię napisać tutaj nic konkretnego, no może
prócz tego, że bardzo interesująco i wyraziście.

Napiszę kilka słów, choć wcale nie czuję się
kompetentna komentować poezję na takim poziomie.
Świetne studium ludzkiego losu i błędności
przekonania, że jest on w naszych rękach. Opisane we
wspaniałej formie, dopieszczone w każdym wersie,
pozostawiajace wiele możliwości interpretacji.
Słownictwo dobrane tak, ze brzmienie wiersza wyróżnia
się spośród bejowych utworów, ale jednoczesnie nie
"przedobrzone", treść jest zrozumiała. Każdy zwrot i
metafora doskonale komponuje sie z treścią wiersza i
ubogaca ja. Czytać takie utwory to czysta przyjemność.

ten wers: "gdy jak te liście nigdy poza siebie/ na cal
nie wyjdziesz" podba mi się najbardziej. liście i
człowiek. interesujące połączenie:)