Człowiek człowiekowi

Do ludzi, którzy zapomnieli, że są ludźmi

Rysowaliśmy palcem w powietrzu
Pisaliśmy myślami po wodzie
Mówiliśmy z zamkniętymi ustami
Uśmiechaliśmy się bez ruchu warg

A teraz? Co teraz robimy?
Kłocimy się nie krzycząc na siebie
Płaczemy nie roniąc łez na ziemię
Ranimy, ran nie zadając

Przykro mi, że muszę mówić
Byś mógł mnie zrozumieć
Że muszę płakać i cierpieć
Byś pojął, że ranisz człowieku

Źle mi, bo muszę pisać na kartkach
Bo na wodzie już tego nie widzisz
Nie chcesz widzieć? Nie starasz się!
Czy muszę krzyczeć by mówić?

autor

Pusty Krzyk

Napisany: 2006-10-27 Dodano: 2006-10-27 21:15:49

Ten wiersz przeczytano 564 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie