Czyje to święto?

W płomieniu znicza ogrzeję duszę,
tę swoją, zmarłych nie wskrzeszę,
pamięcią lecąc w asyście wzruszeń,
szukam w przeszłości pocieszeń.

Tam skąd się wiją moje korzenie,
wracam wspomnieniem tułacza,
by w blasku znicza z czystym sumieniem,
przepraszać, no i wybaczać.

Nie ilość kwiatów, czy wielkość znicza,
ale mej duszy otwartość,
nowy do życia wnosi kapitał,
wiarę ze mogę, ze warto.

Wiem ze co było tego nie zmienię,
lecz pragnąc życia w miłości,
muszę pogodzić moje sumienie,
z wciąż żywym duchem przeszłości.

autor

karat

Napisany: 2011-11-01 Dodano: 2011-11-01 06:04:21

Ten wiersz przeczytano 1255 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Święta

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie