dajcie czasowi czas

dzięki, Sted. wbrew pozorom.

zapalone światło, podsycane kolorami tęczy.
za oknem deszcz. i słońce.
bajecznie wprost.

wybiegam na polanę.
polanę uśmiechów.
połoniny pięknych słów...

biegnę w górę, do słońca.
do słońca przyobleczonego w radość.
do słońca załatanego troską.
do słońca, które daję.

jednak słońce zachodzi.
poświata. jak pusta obietnica...

kusi mnie.
aby skoczyć za słońcem w przepaść
aby złapać za promień i zatrzymać na chwilę
aby objąć i uśmiechnąć się figlarnie (nie uciekniesz!)

ufam, że kiedyś znów zobaczę wschód słońca.
wyjdę na ulicę kwiatów, których płatki to gwiazdy.
przejdę się łąką, na której śmieją się dzieci.
popłynę w chmurach, zbudowanych ze skał tęczowych.

i nie będzie już szarych ulic.
i nie będzie już złych ludzi.
nie będzie lunatyków,
nie będzie słowa 'nagle',
nie będzie zazdrości,
nienawiści, obojętności.

Ufam, że Słońce wzejdzie.
ten jeszcze jeden raz.
nieważnym, czy będzie to po raz ostatni.

narazie siedzę w swoim domku.
nie będę wychylać z niego choćby nosa.
będę patrzeć przez szyby dystansu
i zamknę drzwi na osiem spustów.

jednak, gdy słońce wzejdzie...
otworzę drzwi i okna na oścież
wpuszczę świeże powietrze
wpuszczę zwierzęta i ludzi
ugoszczę, poczęstuję
słodyczą myśli
przyjaznym gestem
i blaskiem.

'dajcie czasowi czas'

autor

dż.

Napisany: 2007-04-29 Dodano: 2008-04-28 21:52:12

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie