Dama z kosą

Biała płachta na ramieniu ostra kosa,
zbiera swoje plony zachłanna chciwa.
Oczy wyłupiaste półnaga zawsze bosa,
zabiera ojca wkótce matkę potem syna.

Nie korzysta z urlopu ani bezrobocia,
świat bardzo duży ona zdąży wszędzie.
W chwili porwie dziewczynkę i chłopca,
po jej dotyku życia już nie będzie.

Pamięć ma niesamowitą plan ułożony,
sprytnie i bezwzględnie kosy używa.
Zabiera matkę od dzieci męża od żony,
cieszą ją i radują obfitości żniwa.

Czasem wpadnie na salony w woali bieli,
dla niej jedno chorobą czy petlą uduszony.
Zapalczywie łożka szpitalne pustką ścieli,
stary w średnim wieku młody nowo narodzony.

Nie lubi z życiem się pieścić i targować,
jest bezgranicznie bezwględna stanowcza.
Przyrodzie nawet nie potrafi pofolgować,
kosi życie na ziemi litość jest jej obca.

Zachłanna na dusze zaborcza biała dama,
zapracowana ciągłe u niej śmierci żniwa.
Silna samolubna wszystko chce mieć sama,
dopadnie wszędzie choćby dobrze się ukrywał.

autor

Tenia

Napisany: 2014-10-22 Dodano: 2014-10-22 06:50:17

Ten wiersz przeczytano 1743 razy

Oddanych głosów: 14

Rodzaj Obrazkowy Klimat Mroczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie