Dar od świata

Nasze serca w Nekropolii rezerwują doły.
Poziom szczęścia spada głośno jak Niagara.
Podążamy obok siebie, nad nami płaczące anioły:
'To była przecież taka cudowna para'.



Cudowna, a jednak ludzie obsypali nas ołowiem,
skreślili, bo ich zazdrość sięgnęła apogeum.
Mamy splecione palce - serca z rdzy oskrobię,
rozłożymy skrzydła, z płaczem wyfruniemy z tego burdelu.



Przekupimy Kupidyna, napadniemy z góry na świat,
obsypiemy go tą chemią, by każdy mógł to poczuć.
Nas już z wami nie ma, lecz pozostał ten dar:
Miłość, na której myśl łzy cisną się do oczu.

autor

makallele

Dodano: 2012-03-03 22:45:14

Ten wiersz przeczytano 411 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie