Miasto

Miasto. Menel na rynku czeka na okazję, by znowu naskrobać na nalewkę,
jakaś sprzedawczyni biegnie w fartuchu, by rozmienić pieniądze.
Szarzy ludzie, szare ławki - szaro tam gdzie zerknę.
Widzę nad ludźmi chmury, a w nich marzenia gnijące.

Zbliża się piąta. Sklepy powoli się zamyka i rusza do domu.
Ostatnie minuty, by pozałatwiać sprawy i zacząć planować sprawy na jutro.
Zakładam słuchawki na uszy. Świat staje się moim teledyskiem, znowu.
Prawda w głośnikach, ludzie to świetni aktorzy - trudno.

Ściemnia się, ach ta jesienna pora wprowadza w zamulający stan.
Jedyne, czego się wymaga, to braku deszczu, by chociaż móc wyjść na dwór.
Nie rozumiem. Nikt z zebranych nie jest szczęśliwy, a przecież życie to dar.
Sprzedawczyni nie rozmieniła pieniędzy, mimo tylu prób.

autor

makallele

Dodano: 2012-03-01 21:02:49

Ten wiersz przeczytano 496 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie