DDA

Czołgając się po ziemi,
Mieszając z błotem krew
Dziwią się tak bardzo temu,
Dlaczego śmierć
Jeszcze ich nie zabrala...

Zmrożono im serca,
Odebrano uczucia,
Nakazano wegetować
I umierać wciąż za życia...

Puste,
Niczego nie wyrażające oczy,
Których wzrok
Utkwiony
W punkcie bliżej nieokreślonym,
Są zimne i tak smutne,
Jakby cierpiały za błędy ludzkości...

Lecz idą dalej
Wraki homo sapiens sapiens,
A ci, którzy pełni dumy,
Iż pozbawili ich wszystkiego,
Co ludzkie,
Mylą się tak bardzo...

Bo choć zabrano im uczucia,
Odebrano dusze,
Zmrożono serca
I uśmierca się za życia,
To gdzieś bardzo głęboko
Pozostała w nich nadzieja
Marna,
Lecz dzięki niej istnieją,
Żyją i brną przed siebie
I tak długo biec będą,
Aż się uwolnią,
Aż przezwyciężą wroga.

Choć nie wszystkim sie uda,
Choć wielu z nich polegnie,
Upadnie nagle
I już się nie podniesie,
To tych jednak -
Zwycięzców,
Którzy przetrwają
Czeka nagroda...


Zadośćuczynienie...

DDA to dorosłe dzieci alkoholików... chcesz wiedzieć więcej? www dda.pl

autor

Rava

Dodano: 2007-08-17 19:21:23

Ten wiersz przeczytano 915 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie