Dekadencki wiersz

Która wersja wiersza, bardziej wam się podoba?

```
W bezkresnych głębinach duszy, gdzie światło dnia nie dociera,
Tam, gdzie cichość jest krzykiem, a każdy oddech - wieczną męką.
Znajduje się ogród pełen cierń, gdzie kwiaty smutku kwitną,
A łzy są rosą, co na płatkach w smutku perłą staje się.

W labiryncie myśli, gdzie echo własnych kroków gubi się,
Tam, gdzie wspomnienia są murami, a przyszłość - niepewną mgłą.
Serce bije rytm żałobny, każde uderzenie to ból nieznany,
Jakby każda chwila życia była tylko cieniem śmierci.

W teatrze cieni, gdzie marzenia grają ostatni akt,
Tam, gdzie nadzieja to rekwizyt, już dawno zapomniany.
Dusza tańczy samotny taniec, wśród ruin własnego ja,
Jakby każdy krok był pożegnaniem, każdy obrót - westchnieniem.

W galerii złamanych luster, gdzie odbicie to tylko złudzenie,
Tam, gdzie prawda jest obrazem, w krzywym zwierciadle zniekształconym.
Myśli płyną jak rzeka w ciemności, bez celu, bez kierunku,
Jakby każda była łodzią, co na morzu rozpaczy dryfuje.

W ciszy, co jest najgłośniejszą z pieśni, w samotności, co tłumem się staje,
Tam, gdzie każdy oddech to walka, a każda myśl - kolejnym ciężarem.
Wędruję po tym krajobrazie duszy, gdzie światło jest tylko wspomnieniem,
A każdy dzień to tylko noc, w której słońce już nie wstaje.
```
[Wersja alternatywa]


```
W cieniu straconych marzeń, gdzie miłość była kiedyś domem,
Tam, gdzie serce pękło na pół, a każdy ułamek to wspomnienie.
Znajduje się ogród pełen cierń, gdzie kwiaty miłości więdną,
A łzy są świadectwem uczuć, co w bólu swój koniec mają.

W labiryncie złudzeń, gdzie każda ścieżka to fałszywa nadzieja,
Tam, gdzie miłość jest labiryntem, a wyjście - tylko iluzją.
Serce bije rytm żałobny, każde uderzenie to echo przeszłości,
Jakby każda chwila miłości była tylko cieniem rozstania.

W teatrze złamanych serc, gdzie uczucia grają ostatni akt,
Tam, gdzie miłość to rekwizyt, już dawno zatracony.
Dusza tańczy samotny taniec, wśród ruin własnego serca,
Jakby każdy krok był pożegnaniem, każdy obrót - westchnieniem bólu.

W galerii pękniętych obrazów, gdzie miłość to tylko złudzenie,
Tam, gdzie prawda jest bolesna, w krzywym zwierciadle zniekształcona.
Myśli płyną jak rzeka w ciemności, bez celu, bez kierunku,
Jakby każda była łodzią, co na morzu złamanej miłości dryfuje.

W ciszy, co jest najgłośniejszą z pieśni, w samotności, co tłumem się staje,
Tam, gdzie każdy oddech to walka, a każda myśl - kolejnym ciężarem.
Wędruję po tym krajobrazie serca, gdzie miłość jest tylko wspomnieniem,
A każdy dzień to tylko noc, w której uczucie już nie wstaje.
```

Zachęcam do pisania recenzji czy interpretacji owych wierszy.

autor

Ozzy Perpurl

Napisany: 2024-04-13 Dodano: 2024-04-13 10:35:08

Ten wiersz przeczytano 203 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie