Diagnoza

Niepewnym krokiem idę drogą,
Ktoś krzyknął w gniewie: Jesteś chora!!!
Ja, pojąć słów tych w lot nie mogąc,
Stwierdziłam - pójdę do doktora.

A doktorowi zbladły lica
I tylko szepnął: 'Znieczulica'

Bunt mając w oczach tak palący,
Co co raz częściej mi się zdarza,
Skarciłam wzrokiem bez kwitnący -
Po radę pójdę do lekarza.

Lekarz aż pobladł z przerażenia:
'Bo w Tobie duszy nawet cienia!'

Zbita ze swego życia torów,
W poszukiwaniu odpowiedzi
I w cieniu własnych słów-potworów
Wchodzę do domu - diablik siedzi.

Z kamienną twarzą wziął skierowanie,
Prześwietlił głowę, zrobił badanie.

Usiadł przy stole, w milczeniu duma
Co ma powiedzieć w zgromadzeniu walnym,
Jak wytłumaczyć, że to, co tu ma,
To zwykły kaleka emocjonalny.

W końcu mi burknął w niecierpliwości:
'Odejdź! Niezdolna do miłości.'

Zmień to.

autor

aph

Napisany: 2008-04-30 Dodano: 2008-05-04 13:24:16

Ten wiersz przeczytano 463 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie