Dialog

On

Właśnie stopniał lód grudniowy
Wyczerniła się wstęga dróg
Jestem dzisiaj nazbyt kolorowy
Jak jesienny liść - jak młody Bóg

Mojej wyobraźni cichy szept
Przedwiosenny jasny promyk
Twoich podniesionych rąk okrąg
Niesiony poprzez zimy cień - przez twój śpiew
W moich otwartych ramion widnokrąg

Otwartych tak jak skrzydła wiosennych burz - jak horyzont
Na letni kórz ten z polnych dróg
Na zieleń drzew
Na ślady bosych stóp
Na wiatr we włosach

Podeschły moje oczy - rzęsy twoje podeschły
Stokrotką ty mi wiosenną bądź
Jaskółką usiądź
Żurawiem przybądź
Kochana

Ona

Dookoła świat w tysiącach dni
Przyszłam tutaj żebyś nie został sam
Nie wypowiedziałam czego wypowiedzieć nie można i w snach
Tak trwam - czytam twoje myśli

A wokoło wirują w tańcu jasne mgły
To Ja a to Ty w naszych ramion i rąk składni
Okrążamy się raz bezwolni to znów wszechwładni
Jak ogień co w nas się tli

W samotności naszej otchłani
W nagłym serca drżeniu
Jesteśmy we dwoje zakochani
W jasnym trwamy płomieniu
W światłach i ciemności
W smutku, radości
Na zawsze......

autor

sam

Napisany: 2001-04-03 Dodano: 2007-03-12 11:30:07

Ten wiersz przeczytano 524 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Nieregularny Klimat Romantyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie