Dla Bogdana

na Dzikiej smutno...

Czasem gołąb przyleci trzepocząc skrzydłami
wiatr do tańca porwie zabłąkane piórko
tam pewnie Bogdanie latasz z Aniołami
tu bez Ciebie dom pusty i smutne podwórko

latem w cieniu pod gruszą w ciepłym domu zimą
pod fajerkami tańczył ciepły blask płomienia
opowiadałeś o czymś, gdy coś nie tak było
to wtedy mówiłeś " niech to powie Stenia"

innym razem gdy znowu cos opowiadałeś
i słowa właściwego szukałeś w swej głowie
zaczynałeś; gdy Stenia słowo podsunęła
padało wszystkim znane, "niech Stenia to powie"

chociaż przyszedł koniec ziemskiego istnienia
i w urnie żałobnej spopielone kości
pozostajesz w pamięci w sercach we wspomnieniach
w fundamencie marzeń we łzach samotności

widział Pan jak kochałeś gołębi Twych stado
by polatać z nimi też marzyłeś skrycie
dostałeś pewnie skrzydła byś z swoją gromadą
pojawiał się i znikał na nieba błękicie

lataj sobie Bogdanie w Raju z Aniołami
niech Majestat Boga duszę Twą zachwyca
niech Ci się objawia z pięknymi skrzydłami
Duch Święty w swej postaci jako Gołębica

autor

karaszpiekla

Napisany: 2023-02-11 Dodano: 2023-02-11 18:30:48

Ten wiersz przeczytano 817 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie