Z dnia Dnia.

Płaszcz mleka ubrał poranek
Powiedział „do widzenia” i wyszedł.
Spieszył się, tyle do zrobienia.

Po mglistej ścieżce biegał bez wytchnienia
Natrafiając na sen zabijał go,
Mówił „odejdź” – skutkowało.

Zmęczony, lekko zamroczony,
Przysiadł się do staruszki,
Na starej parkowej ławce.

Nie chciała z nim rozmawiać.
On najnormalniej zapomniał
Wczoraj do niej zawitać.

autor

Catherina

Napisany: 2005-09-17 Dodano: 2005-12-10 21:16:21

Ten wiersz przeczytano 397 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie