do Hamleta

HAMLET:

Być albo nie być - oto jest pytanie…

POETA:

Hej hej hej, pozwól, że odpowiem na nie!

Myślisz, że śmierć ulży Ci w męce,
Cierpienie za życia - brak jego ukróci!
Lecz boisz się Boga, co stworzywszy ręce
Ku tchórzostwu równie łatwo głowę zwróci.

Odwaga twoja by żyć, by walczyć
Wystarczy by stłumić rządze ogromne,
Ze śmiercią przedwcześnie nie zatańczyć,
Choćby w zamian wieść życie skrajnie skromne.

„Tak to odwaga czyni nas tchórzami”
Rzekłeś Hamlecie głęboko zamyślony.
I gnębi cię ciekawość, co będzie z nami,
Gdy jedną część porzuci człowiek rozdwojony.

Posługujesz się słowami, lecz cóż mogą słowa?
Drogi Hamlecie, ich banał dostrzegasz
Powiedziane - nie dotrą, myśl zaś się zachowa -
Duński Królewiczu, ty w myślach biegasz!

Gdzieś puentę zgubiłeś, i za to cię cenię!
Nie ma jednoznacznych wielkich odpowiedzi.
Tak tylko sobie na koniec nadmienię,
Że w sumie niezły diabeł w tobie siedzi.

Miał być dialog - wyszło wierszo-monologo-cuś ;p inspirowane całą postacią Hamleta, na tapecie całego utworu ;) nie moje przemyślenia.

autor

skraczek

Napisany: 2023-05-11 Dodano: 2023-05-11 08:59:09

Ten wiersz przeczytano 480 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie