Do losu...

Kiedyś myślałam, że wszystko mam,
rodzinę, przyjaciół i szczęście,
w jeden rok, tak wszystko się posypało,
jedna zła decyzja, jeden nieuważny krok,
i wszystko znikło.
Teraz to rodzina mnie nienawidzi,
pragną abym zniknęła,
tyle szkód mi wyrządziłam,
że już nie mają do mnie cierpliwości i nie potrafią okazać mi miłości,
dla mnie już też nic nie znaczą,
żyję bo muszę,
czasem i strach mnie ogarnia,
jest mi tak bardzo ciężko...
Przyjaciele także odeszli,
już nawet nie pamiętam jak wyglądają,
i zostałam się sama na tym świecie,
nie mam do kogo się przytulić i komu wyżalić się,
jest mi tak bardzo ciężko, że najchętniej to powiesiłabym się,
nie mam po co żyć,
ja już nie mam celów jak dawniej,
kiedyś byłam kochana,
teraz wręcz odwrotnie,
los jest przewrotny
i jak dla mnie mało kiedy dobry,
zawsze mnie ranił,
zawsze dzięki niemu cierpiałam
teraz sprawił, że rodziny to ja już praktycznie już nie mam,
a może i jest ale ja dobrze wiem, że oni już nie potrzebują mnie,
z moich oczu płynie powoli słona łza,
nikogo to nie martwi,
oni mają swój własny świat, w którym dla mnie miejsca nie ma,
ja mam swój własny w którym są same łzy i cierpienia,
nigdy nie uwierzyłabym gdyby ktoś mi powiedział, że tak właśnie stanie się,
mamo- dlaczego tak jest? dlaczego mnie odtrąciłaś i czasem wstydu narobiłaś, dlaczego mnie nie kochasz?
Świecie mój, ja już nie chcę niczego,
spełniły się moje najgorsze sny,
los sprawił, że jestem doniczego,
ja już nie chcę tu być, chcę odejść stąd,
daj mi odwagi, by popełnić tak ważny dla mnie krok,
Wież mi! tu mnie nic nie zatrzyma, jest ciężko i źle, nic się nie zmienia,
nie mam czasu na czekanie które wciąż przedłuża się,
zniknij mnie... proszę cię....

autor

Joanna16

Dodano: 2007-04-07 20:25:15

Ten wiersz przeczytano 802 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie