Dom

drazysz lyzeczka w kawie dotykasz kantow
szosta mija slonce rozgryzlo horyzont
zaczynam sie gubic

mam komplet polamanych kluczy
zamkniete drzwi a niebo w aniolach

reszta - jak bilet na samolot milczy
rezerwuje rozmowe inaczej sie nie da wszyscy zajeci
lekarstwo znow zapomniane - mamo, przeciez gubisz pamiec
nie powiem

a ona tak ladnie opowiada gdy byla mloda
las obok ziemia pod kosciol zebym nie zapomniala
tylko ja nie chce tam wracac
mnie nie bylo a ona
byla taka mala

korale zielony bluszcz ja owija
czepia sie zdarzen orzech w ogrodzie
furtka pierwsza milosc

ale ten numer przeszkadza
to bylo potem

zwiazuje daty namawia imiona do zeznan
wyszczegolnia kraje przez ktore koleja
tamten peron bydlecy wagon tyfus jej nie dotknal
z Sadkowic na Berlin

pamiata bryczke do Krasnegostawu
jeszcze Poznan po drodze potem Lebork albo nie
Gdansk - byl Lyon Edynburg Sztokcholm
zielona trawa zamarzniety port i tamta mysl
jej nie opuszcza

dom

scala utrwalajac nitki co sie placza
mam pamietac ze dom jest na rodzinnej ziemi
ona nie zdazy. zamilkla

sorry, nie mam polskich znakow

autor

hewka

Dodano: 2007-06-08 01:27:08

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie