Dom bez duszy

Dom jak człowiek pod ciężarem wieku się ugina. Czas
upływający to prawie wyłączna tego przyczyna.

Wspomnienia czasem bolą ale zawsze pojawia się myśl
która daje nadzieję. Oby w twoim życiu tych myśli było
jak najwięcej ;)

Jak widać, nawet tekst opisujący chatę może
przyciągnąć czytelnika swoją ciekawą treścią.
Przeczytałem z zaciekawieniem. Pozdrawiam:)

"Purpurowa malwa
dumnie fason trzyma
Pełni ważną rolę
na etacie stróża..."Ladny wiersz, choc smutny, ale w
nim...moje ulubione malwy :)

wieś..

na progu stara babulinka owinięta chustą
wypatruje dzieci..
i wciąż ma nadzieję...

nie zapomnieli,
nie mogli zapomnieć....

do Wigilii jeszcze 2 miesiące........

Isano, piszę o chacie, która stoi nieopodal mojej,
opuszczona , smutna , patrzę na niąi serce boli. Moja
chata jest ciepła, zadbana, taka moja.

Bez rymów, a ładnie..Wiesz dlaczego? Bo prostymi,
szczerymi słowami..o tym, co boli i w pamięci
istnieje.. M.

Sareneczko rozumiem, że napisałaś o swoim domu
rodzinnym, nie ma tam duszy to prawda, ale jest coś co
Cię ciągnie tam. To są wspomnienia i tęsknota. Piękny
jest Twój dom, ja też bardzo tęsknię za domem w
zielonej dolinie i stromymi paryjami, gdzie górski
strumyk płynie. Pozdrawiam cieplutko.

...znam taki dom jak w Twoim wierszu i serce boli że,
wszystko się starzeje i przemija...

opuszczonych starych domów i takich też ludzi wciąż
przybywa - smutne bo prawdziwe-ładny wiersz
-pozdrawiam

A sierot przybywa, smutny bardzo dobry tekst...

smutny wiersz, wszystko mija

Sareneczko, wiersz ciekawie zbudowany, bowiem
nierymowany a doskonale się czyta, jakby właśnie one
siedziały pod podszewką, a zakończenie - optymistyczne
i tak powinno być.

Smutna rzeczywistośc, tyle chatek opuszczonych,
osieroconych. Wzruszyłam się czytając Twój wiersz