Droga

cnotą wielką obdarzony kalumnie na boku zostawiam
unosząc głowę w niebo dumny z siebie jak bohater
idę ulicą stąpając po mokrym betonie omijając dziury
w głowie tłum myśli łokciami się rozpycha
… oddycham

z wielkim trudem unosząc powieki z nad oczu przekrwionych
niewyspane ciało w udręki uścisku jękiem niesłyszalnym
każe zawrócić lecz dalej iść zacna przywara dyktuje
idę więc wzrokiem błądząc po ulicy błagalnych myśli
… koszmar się ziścił

cnotą wielką obdarzony skurczem boleśnie pochwycony
omijam to co jeszcze pięknem niewidzialnym ostało
jakby nie istniało … wspaniały świat miny porozstawiał
smak błagalnej tęsknoty, nadziei poskromiony
… zawróć! rozum omamiał

patrzcie idzie głupiec, nieudacznik cnotą obdarzony
śmiechu spojrzeniem obrzucony lecz zadowolony
do domu zawrócić nie zdołam za ciężka droga
jeszcze metrów kilka oczy mnie poniosą może
… pomóż proszę mi Boże

autor

TomekJ82

Napisany: 2010-11-15 Dodano: 2010-11-15 01:28:04

Ten wiersz przeczytano 523 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie