Droga do domu

Jest noc. Za horyzontem słońce się schowało,
Lecz pada śnieg i wokół, mimo wszystko, biało,
Przez wir tańczących płatków, tak białych, jak mleko
Widzę pomarańczowe światełko daleko.
Pokazuje mi drogę przez śniegu tumany.
Czy to dom – ten z którego ojciec był wygnany?
Wystarczy przymknąć oczy, wpatrzyć się w dal białą
I już widzę jadalnię, w niej rodzinę całą.
Jest szopka pod choinką, kolacja na stole,
Mama przy fortepianie – płyną dźwięki kolęd,
A dziadkowie się kłócą. Rzecz to przecież znana,
Że jeden woli Ziuka, a drugi Romana.
Babcia cioci Marysi tłumaczy skupiona,
W jaki sposób jest z ciocią Maud skoligacona...
Widzę nie tylko ludzi, lecz także psów parę:
Jest Alma, Muruś, Topcio, Bryś, Aksel i Kares.
Domownicy nie wiedzą, jacy są szczęśliwi:
Wszyscy w domu rodzinnym, no i wszyscy żywi.
A ja przyspieszam kroku, a ja mam nadzieję,
Że też w końcu tam dojdę przez śnieg i zawieję.

autor

jastrz

Napisany: 2023-02-04 Dodano: 2023-02-05 00:01:06

Ten wiersz przeczytano 1544 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie