Droga Poezjo.
Odesłana została gdzieś w kąt,
chociaż ją tworzysz, nikt jej nie czyta.
Ona powoli znika.
Poezjo!
Ach, proszę ożyj!
Utul nas do spokojnego snu
i pokaż, że jesteś tu.
Gdzie ty jesteś, szukam cię Poezjo,
znalazłam, gdzieś pod stertą kart,
zapisanych wstecz tysiąc lat.
Poezjo!
Ach, proszę wyjdź!
Na nowo wyczaruj świat swój.
Komentarze (3)
Na początek wyczarowała wiersz, dalej się juz
potoczy.
Poezjo ma, ócz moich i marzeń miłości!
Ja w darze tobie niosę moje cudne rymy.
Wszystkie wersy i strofy, wszystkie cne maksymy
i wspomnienia, marzenia, tercje i sekstyny.
('poezja dna' - M.L. Wojciechowski)
Ja także ubolewam nad tym, że dzisiaj moi rówieśnicy
lekturę poezji zastępują lekturą wiadomości na
profilach słynnego portalu ;)
Piękny wiersz, bardzo dobrze, że są tacy ludzie jak
Ty.
Pozdrawiam :)