Dusza starsza niż ból

Czarna dziura w sercu
sabotuje me działania.
W otchłań wpadają idee,
cele, marzenia, postanowienia.

Nie mam miłości w sercu,
ani w przeszłości, ani teraz,
w ludziach, i w sobie.
Nie umiem też przyjmować.

Jestem kaleką uczuciową i fizyczną.
Czarna dziura wessała też zdrowie.
Kwiat nadziei przestał rozkwitać,
i wtedy stało się coś niezwykłego...

Gdy potwór wessał światło,
zaczął wciągać ciemność.
Wszelkie negatywne emocje
ginęły w ogromnej pustce.

Dusza łkała przytłoczona
niemal fizycznym bólem.
Z wnętrza wydobywał się
niezrozumiały, niemy krzyk.

Napięte mięśnie odmawiały
posłuszeństwa, jakby
każda komórka ciała wołała: dość!
Nie czułam niczego oprócz niemocy.

Moja dusza płakała, lecz
brakowało emocji, mimo że
ciało zginało się w pół,
i zaciskały się pięści.

To, co z tego bólu
wynikło było piękne:
zrozumiałam, że sama
muszę pokochać siebie.

Współczułam sobie,
i to pomogło, bo nawet
kupiłam sobie gorącą kawę
w chłodny, pochmurny dzień.

autor

Ewa27

Napisany: 2016-09-23 Dodano: 2016-09-23 22:58:16

Ten wiersz przeczytano 484 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie