Dwa Słońca

Słowa ukryte w rozszerzeniu źrenicy
Miłość na palcach tańczy nerwowo
Przypadkiem zerknąć na siebie z ulicy
I grę niekończąca ożywić na nowo.

Nie ma silniejszej siły w człowieku
Niż ta co do drugiej osoby go zmusza,
Istniała w przeszłości i trwa w każdym wieku
Chociaż rozsądku bariery narusza.

Uczucie wyniosłe też hańbą czasami
Lecz czymże hańba, gdy dusza radosna?
Czy można narzekać wędrując lasami,
Że pośród ścieżki wyrosła gdzieś sosna?

Przeszkodą wcale nie jest nam ona,
Lecz konwenanse i prawa nadane
Nie patrzą, że nimi natura zburzona
A drewno w kominku kończy "za karę".

Popioły wirują lecz czymże one?
Tym co w przeszłości życiem tętniło,
Tym co po ziemi stąpało wesołe
I dla miłości codziennie żyło.

Organy stare historię nieznaną
Wciąż pamiętają i co niedziela
Ludziom zdradzają melodią graną,
Gdy ksiądz Sakrament Najświętszy udziela.

A później ornat do szafy spowrotem,
Sutanna ciało żałobą spowleka
Do ziemi zgina jak cios ciężkim młotem
I niegdyś wesołek wrakiem jest człowieka..

Pokój tak pusty, choć wspomnień tak wiele,
Gdzie tylko oko spojrzeć się odważy
Tyle niegdyś miłości co obok w kościele
We wszystkich oknach mieści się witraży.

Ale to już było i więcej się nie stanie,
Teraz tylko dotrwać życie nam do końca
I zrozumieć starać ciągle się o Panie
Czemuż na tej ziemi musiałeś dać dwa Słońca?

autor

Stantia

Napisany: 2022-06-07 Dodano: 2022-06-07 18:07:23

Ten wiersz przeczytano 725 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie