Dwa sokoły

Ona i on, dwa ptaki z naprzeciwka.
On codziennie na nią patrzył,
gdy ona wieczorem przed snem piórka zdejmowała,
układała je potem na krześle,
delikatnie, bez żadnych zagnieceń.
Światłem się wcale nie przejmowała,
okien też nie zasłaniała.
Sokół patrzył, ona udawała, że nie widziała.
Tu ramiączko spadło, tam rąbek uchyliło,
niechcący przecież, bezwiednie i mimochodem.
Razu pewnego, cóż to? Ciemno, nic nie widać.
Czy coś się stało?
Wypadek jakiś, czy ona zachorowała.
Biegnie on, do drzwi puka,
skołatany i bardzo zdenerwowany.
W drzwiach staje ona, w pąsach cała,
zakłopotana trochę.
Co pani jest? Czy chora, krzyczy,
lekarza zawołam.
Nic, czekałam na pana, odpowiada szeptem ona.
Ciemność już tylko była od tamtej pory,
a okna ozdobione tylko w szczelnie
zasunięte story.

autor

Annna2

Napisany: 2020-07-19 Dodano: 2020-07-19 11:52:07

Ten wiersz przeczytano 1402 razy

Oddanych głosów: 28

Rodzaj Nieregularny Klimat Radosny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie