Dziecięcy Aplauz
Schodami do nieba bram
równomiernym wolnym krokiem
spaceruje anioł sam
za nim dziecko wodzi wzrokiem
widzisz je i widzę ja
bo ty tam jesteś i jestem ja
w obłokach buja dusza moja
i szlachetna bracie twoja
zrobiliśmy kroczek mały
dla Jego miłości i chwały
choć człowiek tak niedoskonały
z nadzieją w sercu puka do Jego bram
Komentarze (6)
A ja poszłabym, ale bez aplauzu. Pozdrawiam:)
Gdybym był dzieckiem, nie poszedłbym za twoimi słowami
- pozdrawiam
podoba mi się, pozdrawiam cieplutko
Witaj eremi3 pokornie przyjmuję twoją krytykę , ale
tytuł jest przenośnią odnoszącą się do całego wiersza.
Serdecznie pozdrawiam .
Błąd ortograficzny w samym tytule mnie dobił!
Aplauz (ang. applause, łac. applaudere) – ekspresja
zadowolenia lub przyznania racji, otrzymywana głównie
poprzez klaskanie i wytwarzania hałasu przez grupę
ludzi. Aplauz jest często oczekiwany od publiczności
po występach takich jak koncerty, sztuki czy
przemówienia; może również pojawiać się w środku
występu, np. po udanym żarcie powiedzianym przez
komika, czy też po opisaniu ważnej kwestii przez
polityka podczas przemowy.
W kulturze zachodniej aplauz jest wykonywany właśnie
poprzez klaskanie; w innych kulturach aplauz może
przyjmować formę okrzyków. Jako forma komunikacji
niewerbalnej jest prostym wskaźnikiem średniego
względnego zadowolenia grupy; im głośniejszy aplauz,
tym większe zadowolenie.
kazdy ma nadzieje na zbawienie pozdrawiam