Dziecko miasta

Napisane po śmierci Przyjaciela. Śp. Piotra.

Brudne ulice dzielnic,
rozbite szkło, butelki.
Wśród nich człowiek maleńki,
w szponach poniewierki.

Niezrozumienie, w oczach ból,
bez miłości serce pękło wpół.
Alkohol rodzinę jego truł,
jak wyrzutek w domu się czuł.

Nikt nim się nie interesował,
uczucia głęboko schował.
Żal i złość to jego serca opał,
nocami w samotności szlochał.

Miał kilkanaście lat życia,
blask słońca nie zachwycał.
Twardy beton i ulica,
w oczach znieczulica.

Sam musiał o siebie zadbać,
tańczył jakby taniec diabła.
Wokół wszędzie widziadła,
młoda dusza w sidła wpadła.

Był dzieckiem miasta,
wśród jego brudów wzrastał.
Los nigdy go nie głaskał,
na twarzy wciąż maska.

I choć tańczył ten taniec,
jak na nóg połamanie.
To w duszy krzyczał, Panie
ratuj mnie nim się stanie.

Nim nadejdzie zatracenie,
sam już siebie nie był pewien.
Serce utopione w gniewie,
wiecznej miłości potrzebie.

Chodził po tym świecie,
lat trzydzieści siedem.
W głowie miał zaćmienie,
widział szare cienie.

Zatracenie nadeszło,
wziął grubą linę, krzesło.
Spojrzał w swoją przeszłość,
i wszystko w cień odeszło.

autor

Amore del Tuo cuore

Napisany: 2021-01-01 Dodano: 2022-02-19 13:19:00

Ten wiersz przeczytano 640 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie