Dzień jak codzień

Ślepa, głucha zamętna noc

Pełna strzępów mgieł i brzasków gwiazd umarłych

Siedzę tu zupełnie naga

Pełna dygotliwego milczenia

Przenikniętego zduszonym krzykiem trwogi

Pełna bolesnych westchnień

Szamotań i nagłych cichości

Odrętwiała z rozczarowania

Pełzającego bezlitośnie w mojej podświadomości

Spoglądam w gładką powierzchnię lustra

Nierozeznanego odbicia

I widzę tylko marność ciała

Upośledzenie zmysłów

Paskudną bliznę przecinającą

Delikatną skórę nad piersią

I odrętwiałe oczy podkrążone z niewyspania

Tylko straszne wołanie pustki

I rozstajów zagubionych w ciemnicy

Krwawe wrzątki rozpaczy

Buchają z serca, które jest

Niczym kadź roztopionego żelaza

Ja, strapiona i urojona

Cała zmyślona

Bezwiednie upadam na kolana

Unosząc wzrok ku wypalającej się

Z utęsknieniem świecy

- Kochałaś?

- Kochałam.

- Walczyłaś?

- Walczyłam.

- Jest obok?

- Nie, odszedł.

Egoizm i idiotyzm się szerzy. Wrrr:/ Boli mnie strapiona dusza. Zawód, rozczarowanie, złość i smutek... Czyli jednym słowem dzień jak codzień. Przywykłam już. Nienawidzę płakać.

autor

Immortal & Independent

Napisany: 2006-11-22 Dodano: 2006-11-23 17:59:22

Ten wiersz przeczytano 461 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie