Dzień rozerwany jak kawałek...

życie
było niepozornym uśmiechem
mijanych ludzi śpiewem ptaków
szumem liści
w radiu leciały kawałki
odizolowanych społecznie

nad rzeką wypełzła mgła
na wpół nieprzytomnie
w naszej półświadomości
miasto wciśnięte w wąski cypel
bez drzew i ogrodów
gdzie nie uderzają skrzydła ptaków
słońce zapala zbyt suche domy
i pokrywa mury popiołem

Dzień rozerwany jak kawałek materiału

ponieważ teraz tutaj nigdy
nie ma słońca pobliski las w bezruchu
(ale nie pogrąża się w martwocie)
otoczenie domostw zastyga
w oczekiwaniu na ciepły powiew
i nadejście nieproszonych ludzi

po uderzeniach bomb
wieżowce dźwigają niebo
krążą śmigłowce i słychać kroki
przyleciały ptaki atakują
pozostawione okruchy
za matowym szkłem (spękanych okien)

na przedmieściach
po kolejnym uderzeniu twarze denatów
nawet nie zsiniały
w każdym samochodzie wyczuwa się
tylko śmierć
śmierć spojrzeń
śmierć uczuć
śmierć jakichkolwiek słów

w blasku zimnego światła
noc wsuwa pięść przez dziurę
powstałą w miejscu w którym
szew został rozerwany
chwyta nierealny pejzaż po drugiej stronie
ostatni synonim pod powiekami płynie
jak ciemne zacieki na surowych ścianach

cytaty zostawione w języku hegemoni
jakby nieobecne prawie niewidzialne historie
postacie które walczą
jakby nieznane miasto ukrywało oznaki zmęczenia
lub zawładnęło czyjąś egzystencją

darmowe gazety pozostawione przez pasażerów

autor

wiatr z północy

Napisany: 2022-06-18 Dodano: 2022-06-18 15:05:54

Ten wiersz przeczytano 1768 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Świat Okazje Chrzciny

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie