Dzika natura

Wypada odejść teraz kochana
na skraje dalszych wyrzeczeń,
jesteś jak cisza bardzo wezbrana,
nie warto burzyć – co piękne.

Tylko mnie prowadź jeszcze za rękę
kiedy znienacka zapukam,
i nie mów proszę – "mówiłam przecież,
dzika jest twoja natura".

Jestem jak ogień nieokiełznany,
brak mi jest czasem przestrzeni,
duszę się losem jeszcze nieznanym
i trudno zasnąć w pościeli.

Wszystko się plącze podczas wędrówki,
na oczach siada atrament,
czuję jak zegar szuka wskazówki,
zmienia co chwile testament.

Pragnę już tylko otworzyć bramę
swoim kochanym żywiołom,
one potrafią poruszyć światem
i stworzyć obraz na nowo.

Tylko mnie prowadź jeszcze za rękę
kiedy znienacka zapukam,
toczymy koło własnym strumieniem,
płynie w nas dzika natura.

25.02.2013 Maria Sikorska

autor

Maria Sikorska

Napisany: 2013-02-25 Dodano: 2013-02-26 13:50:39

Ten wiersz przeczytano 2216 razy

Oddanych głosów: 29

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie